Gmina wiejska Przybiernów położona jest w północnej części powiatu goleniowskiego, leżącego w północno-zachodniej części województwa zachodniopomorskiego. Komunikacyjnie znajduje się przy drodze krajowej nr 3 relacji Świnoujście - Jakuszyce.  Sąsiaduje z 6 gminami: od północy z gminami Wolin i Golczewo, od wschodu z gminą Nowogard, od południa z gminami Osina i Goleniów, od zachodu z gminą Stepnica. Granice administracyjne gminy Przybiernów na przeważającej długości są granicami sztucznymi w obrębie kompleksów leśnych Puszczy Goleniowskiej i w obrębie użytków rolnych. W skład gminy wchodzi 15 sołectw, w tym 24 miejscowości. Całość podzielona jest na 23 obręby geodezyjne.

Obszar i struktura powierzchni.

Gmina leży na równinach: Goleniowskiej i Gryfickiej. Większą jej część pokrywa Puszcza Goleniowska. Nieopodal wsi Rokita znajduje się rezerwat przyrody Cisy Rokickie. Przez peryferia gminy przepływają rzeki Wołczenica i Gowienica dostępne dla kajaków.
Powierzchnia - 228,7 km², co stanowi 14,14 % powierzchni powiatu.
Tereny leśne zajmują 53,2 % powierzchni gminy,  użytki rolne 38,3 %, natomiast 8,5 % stanowią pozostałe grunty i nieużytki.

Zaludnienie i gęstość zaludnienia.

Liczba ludności 5,34 tysiąca mieszkańców.  Gęstość zaludnienia wynosi 23 mieszkańców / km².

Herb gminy Przybiernów nawiązuje do tradycji historycznych gminy i oparty jest o elementy średniowiecznych herbów: Księstwa Szczecińskiego i Biskupstwa Kamieńskiego. Jest to herb dwudzielny w słup, który w polu prawym srebrnym (białym) tarczy herbowej przedstawia połowę zwróconego w prawą stronę, wspiętego, nieukoronowanego gryfa ze złotymi (żółtymi) pazurami i dziobem, trzymającego w szponach zieloną gałązkę cisa, w polu lewym błękitnym połowa złotego (żółtego) krzyża. Przemiany ekonomiczne, które zostały rozpoczęte w połowie XIIIw., zapoczątkowały przebudowę gospodarczą całego państwa pomorskiego w duchu feudalizmu. Dla Przybiernowa i okolicznych osad być może początkiem feudalnych prze­mian było nabycie przez rodzinę Schmeling pobliskiego Golczewa. Nie da się już dzisiaj jednoznacznie stwierdzić czy Schmelingowie wraz z Golczewem otrzymali również Przybiernów i jego najbliższe okolice. Wiadomo jedynie, że na granicy dzisiejszych wsi Przybiernów (Pribbernow), Miodowice (Medewilz) i Łożnica (Kantreck) położony był wzmiankowany w 1269 roku zamek Camenz, należący jakoby w połowie do księcia, w połowie zaś do biskupa kamieńskiego. Najpewniej do końca XIII wieku popadł on w ruinę.

Od 1531r. Przybiernów wraz z najbliższą okolicą wchodził w skład dóbr golczewskich, przejętych od II połowy XVI wieku przez luterańskich bis­kupów z dynastii książęcej. Przynosił biskupstwu nie tylko konkretne dochody płynące z uprawy ziemi, ale w tym czasie lasy leżące na południe od Przybiernowa stały się terenem bardzo częstych polowań przedstawicieli dynastii Gryfitów. Wiadomo, iż obok zameczka przybiernowskiego powstały jeszcze dwa, również drewniane w Stepnicy i Kopicach.

W 1627 roku Ziemia Przybiernowska, podobnie zresztą jak i cale Pomorze, została zajęta przez wojska cesarskie. Powolna odbudowa i rozwój Ziemi Przybieniowskiej stały się intensywniejsze w XVIII stuleciu. Względnie dobry i równomierny wzrost został zahamowany, po raz kolejny, przez wojnę siedmioletnią (lata 1756-1763). W 1780 roku w Przybiernowie naliczono 50 domów, co wskazuje, że już wówczas należał on do grupy większych wsi. W 1859 roku wybudowano bitą szosę prowadzącą z Goleniowa przez Przybiernów do Wolina i Kamienia Pomor­skiego. W 1888 roku powstała szosa z Przybiernowa do Golczewa i z Przybiernowa do Stepnicy. Wreszcie w 1892 roku wytyczono linię kolejową Gole­niów-Wysoka Kamieńska-Wolin i Wysoka Kamieńska-Kamień Pomorski. Po­nieważ w Przybiernowie krzyżowały się lokalne drogi bite, wieś posiadała własny Urząd Pocztowy (od połowy XIX wieku), a nieco wcześniej także stację dyliżansów. Przybiernowski okręg pocztowy obejmował ówcześnie 13 wsi (oprócz samego Przybiernowa byty to: Brzozowo—Bresow, Dzisna—Dischenhagen, Babigoszcz—Hammer, Budzieszewice—Luttmannshagen, Miodowice— Medewitz, Łożnica—Kantreck, Kartlewo—Kartlow, Bogacze—Klamannswalde, Rokita—Rackitt, Zabierzewo—Sabessow, Świętoszewo— Schwanteshagen). W Przybiernowie znajdował się wreszcie posterunek policji, posiadający własny areszt (dla 14 wsi Przybiernowa, Bodzędzina—Basentin, Biebrówka—Bewerdick, Brzozowa—Bresow, Dzisnej—Dischenhagen, Babigoszczy— Hammer, Niewiadowa—Harmsdorf, Łożnicy—Kantreck, Kartlewa—Kartlow, Budzieszewic—Luttmannshagen, Miodowic-Medewitz, Rokity—Rackitt, Zabierzewa—Sabessow, Żychlikowa—Siegelkow, Strzegowa—Stregow, Świętoszewa— Schwanleshagen, Trzebianowa—Trebenow, Wysokiej Kamieńskiej — Wietsiock i Ostromic— Wuslermilz).  Przybiernów posiadał także dwuklasową szkołę powszechną, do której uczęszczały nie tylko dzieci przybiernowskie, ale także z: Bogaczy—Klamannswalde, Sosnowic—Heirichhof i Nowin—Neuhaus. Przybiernów był wreszcie lokalnym centrum życia religijnego. W 1939 roku Przybiernów liczył 1.097 mieszkańców, a jego powierzchnia wynosiła łącznie 2.132,8 hektarów.

W 1947 roku gmina Przybiernów składała się z 8 gromad: Przybiernowa, Czarnogłowów, Moracza, Wapna, Zabierzewa, Brzozowa, Kartlewa i Rokity, liczących łącznie 10.219 hektarów powierzchni. Mieszkało tu wówczas (kwie­cień 1947 rok) 1.891 osób, w tym 1.415 Polaków i 476 Niemców. W ciągu 1947 roku liczba Niemców systematycznie spadała przy wyraźnym wzroście osad­ników polskich.

Wreszcie, z nastaniem przemian politycznych z przełomu lat 1989-1990, samorządność w prawdziwym tego słowa znaczeniu wróciła do gminy Przybiernów. Wraz z reformą administracyjną z 1999 roku, potwierdzona została przynależność gminy do powiatu goleniowskiego i województwa zachodniopomorskiego.